- PYANEPSIA
- PYANEPSIAsacra apud Athenienses. Auctores in nomine variant. Harpocration a Lycurgo Ποιανοψίαν, ab aliis Πανοψίαν appellari tradit. Ποιανοψίαν inquit, Λυκοῦργος εν τῇ κατὰ Μενεσαίχμου, καὶ ἠμεῖς Ποιανοψίαν ταύτην τὴν ἑορτὴν καλοῦμεν: οἱ δὲ ἄλλος Ε῞λληνες Πανοψίαν, ὅτι πάντας εἶδον καρποὺς τῇ ὄψει. Α᾿πολλώνιος, καὶ ςχεδὸν οἱ περὶ τῶν Α᾿θήνῃσι ἑορτῶν γεγραφότες. At Πυανέψια, ἀπὸ τῶν πυάμων καὶ ἑψεῖν a coquendis fabis. Hesychius: Πυανέψια, ἑορτὴ Α᾿θήνῃσιν, εἴρηται δὲ παρόσον κυάμων ἐμπίμπλανται: Καὶ ἄγεται Πυανεψιῶνος ἑβδόμη, ἐπειδὴ ἑψοῦσιν ἔτνος, οὕτως δέ κέκληται ὁ μὴν, καὶ ῆ ἑορτὴ διὰ τὸ ἀθάραν ἑψεῖν, ἅ καλοῦσι πύαμα. Sic lego; et sensus est: Pyanepsia, festum Athenis; dictum vero est quatenus fabis implentur: et agitur septimâ die mensis Pyanepsionis; quoniam coquunt pulmentum; sic vocatur et mensis, et festum, quod in eo pultem coquerent, quae vocarentur Pyana. Eustath. ad Il. B. Πυανεψιὼν δὲ, ὅτι μηνὸς ὄνομα παῤ Α᾿ττικοῖς κυάμων ἑψήσει παρωνυμούμενος. Origo est a Theseo, qui e Creta reversus, annonae reliquias in ollae miscuit, et coctas simul sociis exhibuit. Plutanchus, Θάψας δὲ τὸν πατέρα, τῷ Α᾿πόλλωνι τὴν εὐχὴν ἀπεδίδου τῇ ἑβδόμῃ τοῦ Πυανεψιῶνος μηνὸς ἱςταμένου. Ταύτῃ γὰρ ἀνέβησαν ἐις ἄςτυ σωθέιτες. Η῾ μὲν οὖν ἕψησις τῶν ὀσπρίων λέγεται γένεςθαι διὰ τὸ σωθέντας αὐτοὺς ἐις ταῦτο συμμίξαι τὰ περιόντα τῶν σιτίων, καὶ μίαν χύτραν κοινὴν ἑψήσαντες συνεςτιςθῆναι, καὶ συγκαταφαγεῖν ἀλλήλοις. Votum Thesei memorat Scholiastes Aristophanis ad Equites: Τινὲς δὲ Θησέα φασὶ καθ᾿ ὃν καιρὸν Κρήτην ἔπλει προσχόντα Δήλῳ διὰ χειμῶνα, εὔξαςθαι τῷ Α᾿πόλλωνι, καταςτέψεςθαι κλάδοις ἐλαίας, ὅταν σωθῇ, τὸν Μινόταυρον ἀποκτέινας, καὶ θυσιάζειν: καὶ τὴν ἱκετηρίαν ταύτην καταςτέψαντα ἑψῆσαι κύτραν ἀθάρης, καὶ ἔτνους, καὶ βωμὸν ἱδρύσαςθαι. Διὸ καὶ Πυάνεψια δοκεῖλέγεςθαι, οἷον Κυάμεψια τὸ γὰρ πρότερον τοὺς κυάμους, πυάνους ἐκάλουν. Quae totidem verbis a Suida proferuntur; brevius autem ab Eust. in Il. χ Castellanus. Nic. Lloyd.
Hofmann J. Lexicon universale. 1698.